პეპლები

დიდ ხანს ლაპარაკობდნენ, გათოვდაო, თუმცა მე ვერ ვგრძნობდი სისველეს.

გაღვიძებულს, ფანჯრის მინაზე ნაომარი სცენა დამხვდა და მივხვდი, რომ ჩემი ჯერიც დადგა.

მინას შეხეთქებული, აალებული ფიფქები იწვოდნენ ისე, როგორც ოდესღაც...

წელს პირველად გათოვდა თუმცა მერამდენედ გამითოვდა, ვეღარ დამითვლია.

დიდ ხანს ლაპარაკობდნენ, რომ აცივდა, თუმცა მე სულ ვგრძნობდი ამას, მათგან განსხვავებით.

ტირიან, რომ მზე აღარ არის.

თუ შეეჩვიე, ადვილია.

სინაზე-ჰაეროვნებაში შეპარული სევდა ბარდნის მარტოობასშეჩვეულ ქუჩაზე და მეფიქრება.

არავინ ვართ მეტი.

მე და ფიქრი.

სქელი,ფუმფულა ფიფქები და მარტოობა.

დიდი ხანია მოსთქვამენ, რომ აღარ გამოიდარებს.

სისასტიკეშიც შეიძლება დაინახო მშვენიერება, მთავარია ძალა გქონდეს.

გასაფრენად მომზადებულ ცეცხლის ენებს მხრებზე აწევთ თავისუფლების განცდა.

ზღვარწაშლილ კედლის იქეთ, სადაც ქრება ჰორიზონტი და ერთმანეთს ორი, სრულიად სხვადასხვა სამყარო უპირისპირდება, თოვს.

თოვს თეთრი და შავი ფანტელი ერთად.

არავინ ვართ მეტი.

მე და ფიფქები.

ცეცხლი,

სქელი, ფუმფულა ფიქრები, ფიფქები და

მარტოობა.

დარღვეული სივრცის მიღმა გაზაფხული იღიმება. მინაზე არეკვლილ ღიმილს ნაზად ადნება აალებული ფიფქების სევდა.

არასოდეს არავინ იტყვის კარგიაო იმაზე, რაც მართლა კარგია. მთავარია დანახვა შეგეძლოს.

გამოფიტულ, წელშიმოხრილ ხეს სიგრილე თავისებურად ეფერება.

თეთრი პეპლები ბლომად ათოვენ დედამიწას და არავინ ვართ მეტი...

მე და მარტოობა.

სქელი, ფუმფულა პეპლები და მინაზე ღიმილად არეკვლილი გაზაფხული.

ვადაგასული შემოდგომა

...  კიდევ ერთხელ დაღამდა. ისე, თითქოს არაფერი. დღითიდღე მიჯდება კანში ქარის მოტანილი უშენობა. მერე... მერე ყველა უჯრედს რომ დაეუფლება გამაციებს ხოლმე... უშენობა მცივა. ჩემს ირგვლივ შემოდგომის უკანასკნელ დღეებს რომ ითვლიან, გამეღიმება ხოლმე. მოცლილებიც ხომ არსებობენ... თანაც რამდენი. და მე...
მე ყოველღამე ვერგათენების ტკივილით და მოლოდინით მძინავს. მაშინ, როცა ჩემი კედლის იქით, პაწაწინა ბავშვის მშვიდი ფშვინვა ისმის... როცა ქვემოთ სართულზე ჩემს მეზობელ წყვილს ჩახუტებულს სძინავს, მაშინ, როცა ნახევრად განათებულ ქალაქში ფეხაკრეფით დაიარება მარტოობა.
ლამპიონიც,უგემურად რომ აყუდებულა და ნაძვის ერთ ტოტზე თავი ჩამოუდვია, უსაქმოდ მყოფი, თანდათან ითვლის წვიმის წვეთებს...
ერთი,ორი, სამი....შვიდი,რვა...
სადენებზე ჩამოსკუპებული ბეღურები სველი ფრთებით ებრძვიან სიცივეს.
მერე....
მერე ისევ წამოიტირებს დედამიწა... ისევ დაიღვრება მიწაზე ცრემლს მოყოლილი მოგონებები...
გვერდით ქუჩაზე, პატარა ოთახში გძინავს...
... შენს ქუჩაზეც გაწვიმდება, მაგრამ ვერ იგრძნობ.
ისე მცივა, როგორც ობოლ ბავშვს.. დედის სითბო რომ არ ახსოვს, ან დავიწყებია.
უშენობით აყროლდა ვადაგასული შემოდგომა.

***

რა ხანია კედლიდან კალენდარი ჩამოვხსენი. მზეც აღარ მაქვს, აქამდე ფანჯრიდან რომ მეპარებოდა ხოლმე. ისე მოვიდოდა, არც ველოდებოდი, თუმცა ვგრძნობდი, რომ მჭირდებოდა.
რა ხანია აღარ ველოდები სიკვდილს. 
საათიც გუშინ გადავაგდე, გამიფუჭდა. ძველი საათი მქონდა, ბაბუამ დამიტოვა, როცა კვდებოდა. 
მეუბნებიან, ხასიათი დაგიმძიმდაო. მე სულ ასეთი ვიყავი, თუმცა ვერასდროს მამჩნევდნენ ჩემი ხასიათიანად. ისიც მითხრეს, რომ როცა სუსტი ხარ, უნდა დანებდე. 
ყველა მეუბნება, უნდა იფიქროო, ფიქრი კარგი არისო, თუმცა არ მეფიქრვინება. რა ხანია შევეგუე სიკვდილის განცდას და ხმელ ფოთლობას.
გაზაფხულზე დავიბადე. აპრილში. წვრილად აყვავავებულ ალუბლის ხე რომ სინაზით და მორიდებით იდგა, ქარი როცა იყო და დედაჩემმა არ იცოდა საკუთარი შეცდომის შესახებ...
მერე რამდენიმე ათეული გაზაფხული გავლიე და მივხვდი რომ დავმძიმდი. ვეღარ ვათრევდი სულს, რომელიც სხვებისთვის გამჭვირვალე იყო და თავად ჩემთვისაც, არაფერი იყო ირეალური მტვრის გროვის მეტი.
დედაჩემი მორწმუნე ქალი იყო. მეუბნებოდა, რომ არასდროს უნდა დამეკარგა მომავლის იმედი და რწმენა. მერე იმანაც დამტოვა და დავრჩი ასე, მომავლის,იმედის და ღვთის გარეშე. ისე წავიდა, არ იცოდა რომ დიდი შეცდომა დაუშვა. აი,მაშინ, წვრილად აყვავებულ ალუბლის ნაზ ხეზე რომ ფერადი ჩიტები,თითოეული უჯრედით ისრუტავდნენ სხივებს.
რა ხანია აღარ ვითვლი დღეებს, რა ხანია აღარც გაზაფხულს ველოდები.
მეუბნებიან ხასიათი დაგიმძიმდაო,თუმცა მე სულ ასეთი ვიყავი. მათ ვერ მიმიღეს ასეთი და მერე მე დამაბრალეს, რომ რთული ვარ.
თხელი კედლის იქით მეზობლის საათი გაუჩერებლად წიკწიკებს და ჩაფერფლილ გრძნობებს ცივად აყრის ნაცარს.
რა ხანია აღარც მზეს ველოდები. აღარც დედას. აღარც იმედს.
ოთახში კედლებზემცოცავ ობობებს აღარ ვუშლი ქსოვას. გადახლართულ ქსელებზე ჩამოკიდებულ განცდას, რომ აღარა ვარ, ვერაფერი მიცვლის.
რა ხანია შევეგუე სიკვდილს.

ზამთრის ხუთი მოკბეჩილი ღამე

არ ვიცით სად ვართ, მაგრამ ვიცით, რომ სახლში ვართ. აი, ასე... მარტივად! ავდექით, ჩავიცვით, ჩავალაგეთ და წამოვედით. ვიცოდით, რომ ერთად გვინდოდა და მეტი არაფერი. მიყვარს-მეთქი მასზე არასდროს ვიტყვი... სიყვარულზე მეტიც არსებობს რაღაც, უფრო ზემდგომი, ამაღელვებელი და სულის შემატოკებელი... შემიყვარდა და მორჩა! მერე რა, თუ ვერავინ გამიგო... მერე რა, თუ ყველამ უარმყო და მიმატოვა.

ავდექით და წამოვედით. თებერვლის სუსხიანი ჰაერი გვიწვავდა სახეს. ვიცოდით მარტო ერთი, მე ის მინდოდა, მას - მე. რაღაც უსასრულო გზა გავიარეთ, მერე გადავუხვიეთ და ფიჭვნარში შევერიეთ. აწოწილი ხმელ-ხმელი ხეები ზემოდან დაჰყურებდნენ ჩემს პაწია, დაუცველ ზეინას. მინდოდა დამეცვა. ყველასგან და ყველაფრისგან, უსასრულოდ... ვალდებული ვიყავი კიდეც.

ხეებში შევერიეთ. ნაძვის ხის გირჩებს აგროვებდა ზეინა. უყვარდა ნაძვის გირჩები, ძალიან... ტყეც უყვარდა ზეინას, ცუდი ამინდიც... მეც.

მიტოვებულ ქოხმახს მივადექით. ერთი შევხედე და გავუღიმე. ისიც უთქმელად მიხვდა, რომ ეს ჩვენი ახალი ბინა იქნებოდა.

კაი ღია დაგხვდა და შევედით.

ზეინა, აწ უკვე ჩემი ცოლი, წამიერად დაიბნა... მერე საქმიანად ამოაბარგა პატარა ზურგჩანთიდან სახლიდან წამოღებული მცირეოდენი სანოვაგე, მორყეულ მაგიდაზე დაალაგა და დამელოდა...

ვხედავდი და მინდოდა, მთელი ჩემი არსებითა და თითოეული უჯრედით მინდოდა ჩემი ყოფილიყო. ის ხომ ზეინა იყო, პაწაწინა, წვრილი და მოკლედ თმაშეკრეჭილი, ზღვისფერთვალა ზეინა...

გარეთ გამოვედი. გამახსენდა რომ ცივილიცაზიის. გლობალიზაციის შვილი ვარ და ტელეფონი მოვიძიე. 24 თებერვალი. ჩემი ცხოვრების ახალი საწყისი, ახალი სტადია... მხოლოდ მე და ზეინა! მეტი არაფერი...

წვრილი ბილიკი ავიარე და ტყეში შევერიე. შიგადაშიგ მწვანე იყო გატიტვლებული ხეები და გავიოცე... ნელ-ნელა ვატეხდი ხეებს უწვრილესს ტოტებს, არ მინდოდა რომელიმე ხის სულში შევმძვრალიყავი და დამეფლითა... მერე, თითოეულს, რომელსაც ტოტი წავართვი ჩავეხუტე და წამოვედი. ცოტათი გათბნენ ალბათ. ყოველშემთხვევაში თავი დავიიმედე.

ზეინა ოთახში დამხვდა. ერთიანად კანკალებდა. იმის დანახვაზე ერთიანად ამიტანა ცახცახმა. ნაცრით გავსებულ ბუხარს მივადექი, ჩავიმუხლე... მთელი ჩემი ძალ-ღონე და მალე ცეცხლის ენებმა ჩემსკენ წამოიღეს გახურებული, მწველი თითები.

დათბა. ერთიანად ჩაწვა სულში გაზაფხული, თუმცა ჯერ ადრე იყო...

იმის თმაში ჩავრგე თავი და გავირინდე. ვიცოდი, ეს ჩემი ცხოვრების საუკეთესო წამები იყო და მაინც მეშინოდა. მეშინოდა, ვიღაცას არ წაერთმია ჩემი ზეინა...

დავაღამეთ. ტყეში უცნაური ბინდი ჩამოწვა და ტყემაც შავი თავშალი მოიხვია უცებ. უმთვარო ღამე იყო. ეშინოდა ზეინას და მთელი სხეულით ვეკვროდი, რომ გამეთბო.

ვუყვებოდი მომავალზე, შვილებზე. ჩემი და ზეინას ბიჭებზე, რას დავარქმევდით, როგორები იქნებოდნენ... იცინოდა ზეინა დ ამისი სიცილი ერთიანად მგვრიდა ტკივილს და სიხარულს....

გათენდა. ცამ ქამელეონის მიბაძვით იცვალა ფერი. მტრედისფერ ღრუბლებში ნელა შესრიალდა მზის სხივი, იქიდან ტყემდე დაეშვა და ზეინა გაათბო.

ვისხედით მე და ზეინა შიშველ სივრცეში და არაფერი გვაღელვებდა სრულიად. ვუყვებოდი წარსულსა და მომავალზე ერთდროულად. ხშირად იღიმოდა და ის ღიმილი მკლავდა ბოლომდე… ის ისეთი ნაზი და დაუცველი იყო... ფარფატა პეპელა, რომელიც ლამაზ ყვავილებს მოჰყვა და ჩემამდე მოვიდა.

იმ ღამეს სამუდამოდ მივისაკუთრე ჩემი ზღვისფერთვალა. ეს უბრალოდ მოხდა... აუღელვებლად, მაგრამ მაინც დიდი ემოციით... არც უტირია და არც უთხოვია სამუდამოდ დავრჩენილიყავი მასთან. ეს მან უჩემოდაც მშვენივრად იცოდა და იმიტომ...

დღე დღეს მიჰყვებოდა და ვაღამებდით. სიყვარულით ვთბებოდით და ხანდახან გვიკვირდა კიდეც, რატომ ვანთებდით ბუხარს... ჩვენ ხომ, სულ, სულ სხვა ძალა გვითბობდა სისხლს... ალბათ სიმბოლურად... ბუხარი ხომ უზომოდ უხდება ახალ-ახალ ისტორიებს.. ჰოდა  მეც ვყვებოდი.

მერე ზეინა შეიცვალა. წამიერად დ ავიგრძენი რაღაც არარსებული და არსებული, აბსტრაქტული და ჩემზე გაცილებით ძლიერი, რომელიც მართმევდა... მართმევდა პეპელა-ზეინას.

***

ზეინა კარგად ვერ არის და ვგრძნობ, რომ მართმევენ. დიდრონი თვალებიდან მიყოლებით სცვივა გამჭვირვალე ბურთები. თვალებზე ვკოცნი, მინდა რომ ცრემლები შევუშრო, მაგრამ არ გამომდის...

თვალებს ხუჭავს და მიდის. ჩვენს ხის ქოხში ატუზული სიკვდილი, მარტოდმოსული აღარ მიდის მარტო...

ვგრძნობ, რომ უნდა მოვკვდე. თებერვალი ოცდაცხრითაა ახლა. ხვალ გაზაფხულია უკვე. ხვალიდან ჩემს გაზაფხულს უშენობა ჰქვია-მეთქი ვეუბნები ჯერ თბილ ზეინას და ქოხს ვტოვებ.

უკანასკნელ ფიჭვამდე გათიშული მივდივარ. არაფერზე ვფიქრობ. როგორც რაიმე ელექტრონული მოწყობილობა, ისე გამთიშეს. აღარანაირი აზრი და აღარანაირი ფიქრი, ჰოდა მეც თოკს მჭიდროდ ვამაგრებ ტოტზე...

ესეც ჩემი, უკანასკნელი ზამთრის უკანასკნელი ღამეები. თებერვლის ხუთი, მოკბეჩილი ღამე...


პ.ს (https://www.youtube.com/watch?v=KUim-02GRsI)

***

ერთხელ ვთქვი, როცა ვეღარაფერს დავწერ, მაშინ მოვკვდები მეთქი. ღრმად მჯეროდა ამისი.

იმის მერე ბევრი გავიდა, ბევრი წავიდა... მაგრამ არავინ მოსულა, არასდროს.

ეხლა გვიანი შემოდგომაა და სიცარიელით გავსებულ ოთახში მკვეთრი სიმყრალე მცემს, რაღაცნაირად ჩემში შემოდის და მახრჩობს. ყელში ჩერდება და აღარსად მიდის.

როცა ვეღარ დავწერდი, მაშინ მოვკვდებოდი, ასე მჯეროდა.

ბოლოს გუშინ დავწერე. იმის მერე ვწვალობ, არადა როგორ მინდა სადენზე ჩამოსკუპებულ ჩიტებს მოვუყვე რაც მჭირს...

რაღაც დამეკარგა. გამეპარა. კარდაკეტილ ოთახში ვცხოვრობ და მაინც გამეპარა.

არ ვიმსახურებდი-მეთქი, ვასკვნი.

აღარც მინდა ვწერო.

გვიანი შემოდგომაა და არაფერია მუქი ყავისფერის მეტი, სრულიად არაფერი.

ერთიანად თეთრ კედლებში ვარ. ჟანგიანი საწოლი და უხეირო სკამი მიდგას მხოლოდ. ნაწერებიც ქარს გავატანე, გუშინ რომ იყო. იქნებ ვინმემ ნახოს-მეთქი, მაგ იმედით. თითქოს ვიღაც გაიფიქრებდა, რა კარგად წერსო.... ილუზია. ამას ხომ არავინ მეტყოდა არასდროს.

დილას მითხრეს, არც უნდა დაბადებულიყავიო. მართლებიც არიან. ხანდახან ყველა მართალია, შენი საკუთარი თავის გარდა, ჰოდა ასეა...

მეზობელს სხვენიდან თოკი მოვპარე.

კანტიკუნტად მიმოდიან ფანჯრის იქეთ. არავის სჭირდება სიცივე და შემოდგომა.

მე ყველა არ ვარ, მაგრამ არც მე მჭირდება.

სამფეხა სკამზე ისე ავდივარ, თითქოს სიტყვის გამოსასვლელად ვემზადებოდე და მეცინება. რა უსუსურები ვართ ადამიანები.

... და რისთვის, რისთვის ვიბრძვით საერთოდ?

სქელი თოკია...

არ მცივა და არ მეშინია. მშიშარა არ ვარ.

ხანდახან ყველა მართალია შენი თავის გარდა.

ყულფში წვრილ ყელს ვაძვრენ და ვყუჩდები. მერე ოდნავი ბიძგი და სრულიად უმოძრაოდ ვეგებები ახალ სიცოცხლეს.

არც ვხრიალებ. ვითმენ. ვიღაც იტყვის სუტი იყოო და ალბათ შორიდან გამეღიმება კიდეც. უფრო დავცინებ და იმიტომ.

ოდნავ ვარხევ მარჯვენა ფეხს. ჰაერი აღარ მაქვს, აღარც მინდა. არავისი არაფერი მჭირდება სრულიად, მითუმეტეს სხვისი აშმორებული ამონასუნთქი.

ჰოდა ველოდები.

მოდის კიდეც.

პირველი გაღიმება, ოღონდ სიამოვნების.

***

სხეულიდან გამოვდივარ. სიმსუბუქეს ვგრძნობ. მინდა იმ ადამიანს ვუთხრა, შენზე კარგად ვგრძნობ-მეთქი თავს, დილით რომ მითხრა არ უნდა დაბადებულიყავიო.

ხანდახან ყველა მართალია შენი საკუთარი თავის გარდა.

გვიანი შემოდგომაა აქ, მყარ სივრცეში და მეღიმება. რამდენად უსუსურები არიან ადამიანები და მე - აღარ.

ფანჯარასთან ვჩნდები, მინდა დამალობანა ვეთამაშო ჩემს მეზობელს, თავის ერთი ციდა აივანზე რომ გადმოყუდებულა.

ხანდახან ბავშვობასაც გვართმევენ ხოლმე უნებურად და ხანდახან არცაა საჭირო, დავიბადოთ.

მერე კარი იღება და კაცი, ცისფერ ფერებში ჩემკენ მოდის. უნდა გამომყვეო, მეუბნება. ისე იღიმება, მინდა გავყვე და ხელს ვჭიდებ. ფანჯარასთან მივყავარ. რაფაზე დგება, მივდევ.

ხელის დაქნევა და ნელა ვიწევთ ცისკენ. მაღლა, მაღლა... თეთრში, ცისფერში, ბამბაში, სადაც უკანასკნელად გავისეირნებ,ისე, როგორც ადრე მიყვარდა ხოლმე. მარტოს და მშვიდად.

Hello, I'm Alien

ნოემბრის  სუსხი ერთიანად ძვრება ღია ფანჯარაში და ჩემამდე მოდის. ჩამქრალ ოთახში ოდნავ აღწევს ლამპიონის მქრქალი შუქი. ბრაც არ მინთია. ესე მიყვარს, ჩემებურად... მშვიდად და ნოსტალგიურად. უკანასკნელ დღეებში საგრძნობლად აცივდა... რა იქნებოდა მეც მათბობდეს სიყვარული-მეთქი ვფიქრობ ჩემთვის. დედაჩემის ხმაური სამზარეულოდან, ნერვებს მიშლის. ერთი, ორი, სამი... ვითვლი კედელზე გაჩენილ ბზარებს და სიმშვიდე მეუფლება. ოდნავ ცრის. წკაპ, წკუპ... წკაპ წკუპ... მესმის ფანჯარაზე ჩამოსკუპებული წვიმის წვეთების სიმღერა. მთვლემს... უკვე საბანში მოკეცილს ათასნაირი აზრი მეკვანძება და მებურდება თავში...  ნეტა დამეძინოს.

მთვლემს. წკაპ წკუპ... წკაპ წკუპ... რა იქნებოდა ახლა ადგომის თავი მქონოდა, ფანჯარას მივკეტავდი... ოთახში დაჩი შემოდის და ჩემი ლეპტოპი მიაქვს. გარდამავალ მომენტში ვარ. არც მძინავს და თან მძინავს კიდეც... მინდა ვთხოვო ფანჯარა მიხურე-მეთქი და მეზარება. თან მშვენიერი მომენტი მაქვს, ვეჩხუბო. მეზიზღება ნივთებს რომ მართმევენ, თუნდაც დროებით. ქუხს. შეიძლება ელავს კიდეც... მეშინია. მაგარი მშიშარა ტიპი ვარ საერთოდ... უფრო მაგრად ვეხვევი საბანში და შიშის მოტივით თავზეც ვიფარებ.

საიდანღაც მამაჩემის ხმაც მესმის. მერე ხმა წყდება და ვითიშები. უკვე მძინავს. ისევ იქ ვარ... ჩემთან. მე ჩემი სახლი  მაქვს, სადაც ყოველ ღამე მივდივარ. იქ მშვიდად ვარ, კომფორტულად... ახლაც, ჩემი სიზმრის სახლში შევდივარ, შუქს ვანთებ და საყვარელ სავარძელში ვეშვები. იქაც მეძინება. ვითიშები.

გამოვდივარ. მეღვიძება. ფარდის კუთხე ხელებში მედება. ჩემს გვერდით მაგიდიდან გადმოვარდნილი წყლის ბოთლი კარისკენ  მიგორავს. წიგნების გროვაში უკანასკნელს ყდა უფრიალებს...

მცივა, მაგრამ ფანჯარას მაინც არ ვკეტავ. უკან ვბრუნდები და ლოგინზე ვეშვები. ინსტიქტურად ვამოწმებ საათს. ვიცი რომ გვიანია, საათს ვერ ვარჩევ. ან ორია, ან სამი... რა ვიცი, არც მაინტერესებს ისე.

ვწვები და ჭერს ვაშტერდები. ვგრძნობ, რომ კარგად ვარ. რაღაც საზარლის მოლოდინში წვიმაც წყდება და უკანასკნელი წვეთი სრიალით ეშვება ჭერიდან გახუნებულ კედელზე. ლოყებზე შემოჰხევია შპალერი კედლებს. შეჩვეული ვარ იმის ყურებას და ნაკლებად მედარდება ამგვარ გარემოში ცხოვრება. ბრას ვანთებ და კითხვას ვიწყებ. ვუყურებ და ვერაფერს ვხედავ. მეძინება და არ ვიძინებ. ვერ ვიგებ რა მჭირს... მგონი, ვაფრენ... თუმცა, მე სულ ასეთი ვიყავი. ჩემი სურვილის წინააღდეგ მიყვარდა წასვლა. იმას ვეჭიდებოდი, რაც მინდოდა და თავი მაგარი გოგო მეგონა.

რაღაც ზრიალი მყუდროებას მირღვევს. ინსტიქტურად ფანჯრისკენ ვიხედები და ვშრები. რაღაც გაურკვეველი ზომის გაურკვეველი ობიექტი პირდაპირ ჩემს ფანჯარასთან ჩერდება. სვეტად ასული სინათლე ანათებს ასწლოვანი ხეების ტოტებს. ფოთლებს წვიმის წვეთები სცვივა.... ამის დანახვა ამგვარ სიტუაციაში, მხოლოდ მე, მე შემეძლო...!

თვალებს ვხუჭავ და ვირინდები. ვგრძნობ, რომ უნდა მოვკვდე. ან გამოვფხიზლდები, მგონი მძინავს... თვალებს ვახელ. ის რაღაც ისევ იქაა. ფანჯარასთან! გაჩერებული რაღაცას ელოდება... საბანში ვძვრები. მეჩვენება-მეთქი ვაჯერებ თავს და ვაკუუმში ვცდილობ დაძინებას.

ფეხის ხმა ოთახის ბოლოდან მოდის.

უნდა მოვკვდე და აღსასრულს ვერსად გავექცევი.

ვიქცევი ისე, როგორც მე არ მჩვევია. საბნიდან გამოვდივარ, ლოგინზე ვჯდები და ვუყურებ.

მოდის ნელა, მშვიდად და ღიმილით! და ეს ღიმილი სულაც არ ჰგავს საშინელებათა ფილმებში ნანახ, ბოროტ ხარხარის მოსალოდნელ წინასწარ ღიმილს... არა!

თეთრია. სულ... თოვლივით თეთრია და მაღალი. წვრილი და... მოხდენილი!

არ მეშინია.

აღარ.

უბრალოდ ვერა...

თოვლს ჰგავს... თითქოს თოვლის კაცია, ოღონდ დიდი, დიდი ლამაზი თვალებით. თითქოს უზარმაზარი ზურმუხტები აუღიათ და თვალის ფოსოებში ჩაულაგებიათ.  ხორბლისფერ თმებს ოდნავ ეფინება  სვეტიდან აღმართული სინათლე.

ის ადამიანი არ არის. ვდგები და ვჩერდები. თვალებს ვხუჭავ და ვყუჩდები. ვიცი, რომ დასრულდა... ყველაფერი დასრულდა. არაფერი მენანება და არც წარსულს მივტირი. ვიცხოვრე და მორჩა.. ვდგები და მივდივარ. დედაჩემი მეცოდება მხოლოდ.

წამი დაუსრულებლად იწელება და მომენტში მგონია, რომ მოვკვდი. შავის მეტს ვერაფერს ვხედავ. მერე ფერადი წერტილები და გაურკვეველი ფიგურები ირევა ერთმანეთში. თვალები უკანასკნელ ძალამდე დამიხუჭავს. სინამდვილეს ვეღარ ვიგებ და ვეღარც რეალობის შემიტყვია რამე. თვალს ვახელ...

საწოლის კიდესთან დგას. ისევ იღიმება... და ისევ ისე. ისევ ისე... წრფელად.

-        გეშინია? - მეკითხება „რაღაც“, რომლის არსებობაც ვერ გამირკვევია.

თავს ვუქნევ. ნეტავ რა არის-მეთქი ვფიქრობ... მე ხომ არ მჯეროდა ამგვარი სისულეების. ამ წამსაც არ მჯერა ბოლომდე.

-        მოვიდე?

თავს ვაქნევ. მაინც მოდის... კედელს ვეწებები.

საწოლზე ჯდება და მიყურებს. ის  ისე ლამაზია... სასიკვდილოდ ლამაზი.

-        არტური.

-        ლაილა - ვეუბნები მე და მოგონილი შიში ფანჯრიდან ქრება.

-        ვიცი. - მეუბნება და მიღიმის.

ვჯდები და გამოწვდილ ფაიფურის ხელს  ვაშტერდები. ნელ-ნელა მიმაქვს მისკენ თხელი, გრძელი თითები და ვილოდები. ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ბომბს უნდა შევეხო და მოვკვდე.

ხელი გრილია, გრილი და ცივი. არაამქვეყნიურად მომხიბვლელი. ორჯერ გრძელი თითები აქვს... ჩემსას ვადარებ და მეღიმება. ჩემი  ღიმილი  მისთვის ჩემსკენ გადმოხრის საბაბს იძლევა. თმა კეფამდე აქვს. გადაჭიმულ კანზე მხოლოდ ღიმილისას გაჩენილი ფოსო ემჩნევა ლოყის კუთხეში. სუნთქვას ვაჩერებ და გრილ ნიავს კისერზე თამაშის უფლებას ვაძლევ. არ ვირხევი. ღრმად სუნთქავს. ამ წამს რაღაც შეიცვლება... თავდაყირა დადგება ჩემი მთელი თვრამეტწლიანი ცხოვრება, მაგრამ ვგრძნობ რომ არ ვინანებ. ჩერდება და მაკვირდება.

-        გეძებდი. - მითხრა მოკლედ და კისერზე მაკოცა. ოდნავ შევცბუნდი და შევირხიე. პირველად გავხედე ფანჯარას და გულწრფელად გამიკვირდა მოპირდაპირე კორპუსის ფანჯრების დანახვა.

-        რატომ? - ვკითხულობ ცივად, არადა ვგრძნობ, რომ კარგად ვარ.

-        დიდი ხანია. ვიცოდი რომ არსებობდი და შეუცნობლად მიყვარდი იცი... იცი გიპოვე და მოვედი.

ვდგები და უმიზნოდ ვიწყებ სიარულს ოთახში. კედლის საათი ნერვისმომშლელად წიკწიკებს. არ ვიცი რა უნდა ვქნა... ან როგორ მოიქცეოდა ამგვარ სიტუაციაში ნორმალური ადამიანი. ცხოვრებაში პირველად ვიაზრებ, რომ ისე უნდა მოვიქცე როგორც მინდა და არაფერი სხვა!

-        წამოხვალ? - მეკითხება და ოდნავ არხევს სისხლისფერ ტუჩებს. გარდამავალს.

-        ვერა, იცი მე...

ისევ ფოსოები უჩნდება ლოყებზე. დგება და მიდის.

-        მოხვალ? - ვეკითხები მე და თავად არ მჯერა ჩემი ხმის, იმდენად მტკიცეა.

-        გინდა?

-        მინდა.

-        მოვალ.

-        როდის?

-        როცა მიხვდები, რომ წამოსვლა შეგიძლია...

ფანჯარის რაფაზე ჯდება და ილოდება. თეთრი მეტალის გროვა ისევ ჩემს ფანჯარასთან გაშეშებული, თეთრი შუქის სვეტით  მყუდროებას ურღვევს უბანს.

-        ხვალ... ვამბობ და ლოგინისკენ მივდივარ. ვწვები.

ფანჯრიდან გადის და ქრება.

მთვლემს.

ისევ ჩემს სახლში ვარ. ხის ქოხში და ნაწვიმარ ტყეში გასვლა მინდება. საავდროდ მოღრუბლული ცა გარეთ გასვლის საშუალებას არ მაძლევს და მეც ჩემს დიდ ბიბლიოთეკაში ვიწყებ ქექვას. არ მინდა, არც ეს... ესეც წამიკითხავს, ეს ძველია... ეს ვიცი... აი, ეს... ავტორი ვნახოთ...

-        გაიღვიძე! აბრძანდი და წადი უნივერსიტეტში! სულ სახლში ჯდომა მე არ გამიგია! შენხელა რომ ვიყავი, მაშინ მქონდა ყველაზე კარგი წლები. წადი შვილო, ან უნივერსიტეტი შეირგე, ან სწავლა ან სტუდენტობა, ან დაქალები. გამოკეტილხარ სახლში და შემომყურებ!

მომენტებში ვგრძნობ, რომ დედაჩემი ნერვებს მიშლის. სამზარეულოში ნახევრადმძინარე გავდივარ და ომლეტის მომზადებას ვიწყებ, როცა დაჩი ოთახში შემოდის. სააბაზანოდან გამოსული დედაჩემი მეხმარება, დროს ვპოულობ და მე შევდივარ. იქიდან გამოსულს ომლეტი აღარ მხვდება. დაჩიც მეზიზღება მომენტებში, თან მაგრად.

არაფერზე ვფიქრობ, მინდა რომ ვჭამო. ეგაა და მორჩა. არსად წასვლასაც არ ვაპირებ. მუცელდამშვიდებული ოთახს ვუბრუნდები, მუსიკას ვრთავ და ვიძინებ.

***

შუაღამე გადასულია. ჭერს მიშტერებული წინა ღამეზე ღიმილით ვფიქრობ. მე, თვით ლაილას, აღარაფრის მეშინია. აღარ სიბნელის და აღარც უცხოპლანეტელების, აღარც ბოროტი სულების, აღარც კატების, აღარც ღამის... ვილოდები. წამდაუწუმ ვუყურებ კედლის საათს და განვლილზე ვფიქრობ. სიყვარული ყველაზე აბსტრაქტული მცნებაა, არ მჯერა რომ ვერტიკალური და ბრუნვადია, არც იმისი ფერადოვნობის მჯერა და დიდად, არც ძალის, თუმცა ფაქტია არტური ჩემი ფიქრების ნაწილად იქცა. მერე რა, რომ ადამიანი არ არის და მერე რა, რომ ჩემზე თეთრია. მთვლემს... ისევ ჩემს ქოხში ვარ. არტურიც იქაა, რომელიღაც პოეტის კრებული აგვიღია და ერთმანეთს ვუკითხავთ უთბილეს ტაეპებს. მწყურია, თვალს ვახელ და ხელის ცეცებით ვიწყებ ბოთლის ძებნას. საწოლის კიდეზე არტური ზის და ფართედ იღიმება.

-        მოხვედი? - ვეკითხები. ხმა თბილი მაქვს და უშიშარი.

თავს აქნევს. ოდნავ ერხევა ხორბლისფერი თმა და შუბლზე ეშლება.

-        წამოხვალ?

-        ჰო.

-        ახლა?

-        მერე.

-        მართლა წამოხვალ?

-        მართლა.

გვერდით მიწვება და მერე ერთად ვითვლით ჭერზე წვიმისგან გაჩენილ ზოლებს. ის არ სუნთქავს. ოთახს მხოლოდ ჩემი გულის  აჩქარებული ფეთქვის ხმა არღვევს. ამაზე არტურს ეცინება.

-        რატომ არ მეკითხები ვინ ვარ? - მეკითხება და გამეფებულ სიჩუმეს არღვევს.

-        არტური

-        არა, საიდან ვარ, არ გაინტერესებს?

-        ჰო... 

ისე, არასდროს მიფიქრია საიდან მოვიდა ჩემამდე. კარგი კითხვაა-მეთქი , ვასკვნი.

-        მარსზე ვცხოვრობ. ერთად წავალთ მარსზე.

არ მინდა ჩამეძინოს, მაგრამ ძილი ერთიანად მეხუტება და თავს ვეღარ ვიტავისუფლებ მისგან.

***

ისევ დაღამებას ველოდები და არტურს. ვგრძნობ, რაღაც მაკლია.

-        ლაილა... - მესმის შორიდან.

ფანჯრის რაფაზე ჩამოსკუპებული არტური თავისკენ მიხმობს და მეც, უხილავი ძაფით მასზე მიბმული, ინსტიქტურად მივდივარ მისკენ.

-        წამოხვალ? - მეკითხება.

თავს ვუქნევ.

მერე ისევ მეძინება. აარასდროს ასე არანორმალურად არ მდომებია ძილი, როგორც ახლა.

***

მეღვიძება. ნაცრისფერ ოთახში ვარ. რაღაც მაგარზე ვწევარ, ვგრძნობ რომ გვერდები მტკივა. ვჯდები. ქვისგან თლილ საწოლზე მძინებია. ერთი მეორის მიყოლებით ჩაუმწკრივებიათ გვიმრის წნული ბალიშები.

მრგვალად გამოჭრილ კარში არტური შემოდის და ჩემსკენ მოემართება. ჩემამდე მოდის, ჩემს ხელს იღებს და გაურკვეველი მეტალის სამაჯურს ხელზე მარგებს. მერე ხელს მკიდებს და გარეთ გავდივართ. იქ ბევრი არტური მხვდება. არტურის ვარსკვლავებიან თვალებში საკუთარ ანარეკლს ვხედავ. ისევ ისე, ჩვეული ღიმილით და...

-        გაიცანი. ჩემი მშობლები...

ისევ მეძინება და როგორღაც თავს ვიკავებ.

 წითელ ცას ერთიანად ამშვენებს ნარინჯისფერი დისკო.

-        მე ლაილა. - ვამბობ და ახალი ნათესავების გაცნობას ვიწყებ.

სულისშემხუთველად თბილა.

---

მაღვიძარას ერთს შეაგინებ და მერე ზლაზვნით, ნახევრად მძინარე აიძულებ სხეულს, წამოდგე. მერე დგები კიდეც. სახეზე ცივ წყალს შეისხამ და გამოფხიზლებულს ის უჩინარი გაგახსენდება, თან რომ გდევს მოუშორებელ ტილივით. აზრი, მილიარდჯერ ახლართული და განასკვული რომ გიდევს მაგ პატარა შუბლის სიღრმეში. გაგახსენდება და მშვიდი ქშენით ამოიღებ სხეულიდან წარსულს.
მე მაღვიძარა არ მაქვს. დედაჩემი შემომძახებს და გამეღვიძება. გამეღვიძება და ინსტიქტურად ჩავიცვამ რამეს. მერე სახეზე ცივ წყალს შევისხამ და გამოფხიზლებულს მეც ის უჩინარი გამახსენდება, თან რომ დავატარებ საყვარელი სამკაულივით. ღრმად ამოვისუნთქებ და თან ამოვიღებ მივიწყებულ მოგონებას.
არაფერს შეჭამ. ადგები და სახლიდან გახვალ. მერე უკვე გრძნობ, რომ თავისუფალი ხარ, თავად გადაწყვეტ სად წახვალ ან როგორ გავა დღე.
ცოტას შევჭამ. დედაჩემი მეტყვის, რომ საჭიროა... მერე ჩანთას ავიღებ და დღიურ გეგმას შევიდგენ წინდაწინ. დროის ფუჭი კარგვა მეზარება, რახანია...
სახლში არ შედიხარ, ან თუ შედიხარ შეუმჩნევლად. რატომღაც სუიციდზე ფიქრი მოსვენებას არ გაძლევს. ძლიერი სუსტი ხარ და მაინც ისევ ისე, ჩვეულად წვები, იწყებ ფიქრს მომავალზე, რომელშიც საკუთარი თავის გარდა, აღარავინ დაგრჩენია. უიმედოდ ებრძვი აწმყოს.
სახლში განადგურებული მივდივარ. ყოველდღიურობით და უშენობით დაღლილი.გეგმაშესრულებული ფუჭ საქმეს გამოვიჩენ, რომ არ ვიფიქრო... აივანზე გავალ ხოლმე და ვარსკვლავებს დავთვლი. მიხარია. მიხარია, რომ ეს ცა მაინცაა "ჩვენი", ოღონდ ჩემი და შენი ცალკ-ცალკე.
შენ ფიქრობ.
მეც ვფიქრობ.
შენ- აღარ.
მე - ისევ.
რა ხანია მეწერინები.
ხანდახან მაინც ფიქრობ.
მე - ვეღარ.
შენ - შენთვის.
მე - ჩემთვის.

ვერდამდგარი გაზაფხული

გაზაფხულის საღამო იყო. ჰაერი მიწის, რძის და ყვავილების სუნით იყო დამძიმებული, როგორც ჩვეულებრივ. გაზაფხულის შხაპუნა წვიმის ხმა არღვევდა ოთახში გაბატონებულ სიმშვიდესა და მყუდროებას. თავს ძალა დაატანა და ადგა. ფანჯარა გამოაღო და მზეს უფლება მისცა ოთახში შეფრენილიყო. წამშივე იგრძნო დაღლილობა და იქვე მდგარ სავარძელში ჩაეშვა. როგორი ახლო იყო მისთვის ეს ამინდი... არეული, გაურკვეველი. სახე მზეს მიუშვირა, თითქოს მისგან ენერგიის მიღება სურდა. ლილე ერქვა. ლილე ხომ ნათელს ნიშნავს, მზის ნათებას... ამიტომ, განსაკუთრებულად უყვარდა მზე, გაზაფხულის მზე. ავტომანქანის ხმამ ფიქრებიდან გამოარკვია. გაციებული ჩაის უკანასკნელი წვეთი დალია (თავადაც არ იცოდა რატომ ან რისთვის) და მაგიდას მიუჯდა. „მზე... მზე ჩაქრა“ – დაიწყო წერა. უნებურად მიჰყვა დინებას და რაღაც ტექსტიც თავისით მოიხაზა. გადაღლილმა გონებამ ანგარიში ვეღარ გაუწია თითებს. ყველაფერი უნებურად მოხდა. წერა შეწყვიტდა და ღრმად ამოისუნთქა. ვის რაში სჭირდებოდა მწერალი გოგო? ვის რაში სჭირდებოდა მისი ნაჯღაბნები? დაცინვის მეტიც არაფერი მიუღია ცხოვრებისგან. ნახევრად ჩამოხეულ შპალერზე ჯერ კიდევ ჩანდა მისი დახატული ყვავილები. ოთახშიც გაზაფხული ჰქონდა ლილეს, ყოველთვის. ყველა სეზონზე... წამოდგა, ფანჯრის რაფაზე ჩამოსკუპდა და ოთახში შემოჭრილ ნუშის ხეს ტოტი მოატეხა.  ქათქათა, ფიფქისფერი სუსტი ყვავილები ტოტს მოსწყდა და ძირს დაცვივდა. უცებ, რაღაც აზრმა გაურბინა გონებაში ლილეს და ღიმიც შეეპარა ტუჩის კუთხეში. ნახევრად გატყავებულ საძინებლის კედლებს თვალი მოავლო და სიმშვიდე იგრძნო. ყველაზე ძნელი გაურკვევლობააო, თავადაც იტყოდა ხოლმე. ახლა უკვე იცოდა, როგორ მოქვეულიყო.

სააბაზანოში უხმაუროდ შეიპარა. სარკეში დანახულ ანარეკლს თვალი გაუსწორა და ზიზღი იგრძნო. ზიზღი, რომელიც საზოგადოებამ გაუღვიძა. ზიზღი, რომელიც ბრბომ აგრძნობინა. გაზაფხულისფერ მანტიაში გახვეული მუზა წყნარად ატუზულიყო კუთხეში. ლილემ მჭრელ საგანს დაუწყო ძებნა...

***

მუზას ხელი ჩაჰკიდა და ფანჯრის რაფაზე შედგა. თავისუფლება იგრძნო, სიხარული... სიმშვიდე. სააბაზანოში  დაგდებული „ლილეს“ არარაობა რომ ერთიანად შეიგრძნო, მუზას შეხედა. სუსტად დაიქნია მუზამ თავი... დროაო. მერე ერთად გადაეშვნენ ფანჯრიდან, მაგრამ... ძირს არ დავარდნილან. მაღლა წავიდნენ. ცისკენ აიწიეს, აფრინდნენ. ღრუბლებს შეერივნენ მუზა და ლილე. გაიღიმა. გოგონამ პირველად გაიღიმა. ბამბისებრ, ფარფატა ღრუბელზე ჩამოჯდა და ძირს ჩაიხედა. საკუთარი სახლის გაღებულ ფანჯარაში წვიმა ასხავდა. უკვე აღარც საცოდავი სახლის ცარიელი კედლები დაენანა სისველისთვის. თავი გადაწია და უკეთესი სურნელი იგრძნო. უკეთესი, ვიდრე ვერ დამდგარი გაზაფხულის, თავისუფლების.... 

ჩემეული შემოდგომა

უგემურად ცრის.

ყვითელი ფერი დაჰკრავს ჩემს ქალაქს. შემოდგომისფერი, მოხუცებულობის და სიკვდილისფერი... წვიმს და ვგრძნობ,როგორ იღვრება ჩემს ქალაქში შემოდგომა. როგორ იბუდებს სითბო ჩემს სხეულში და როგორ მინდა, არასდროს დასრულდეს გალუმპული ფოთლების ცვენა. ფოთოლცვენა – ბუნების დასაფლავების სცენაა მხოლოდ... ასეა ჩემთვის.. ფანჯარაში მოცქირალი მოხუც წყვილს ვხედავ,ხელიხელჩაკიდებულს, ქოლგიანები რომ მისეირნობენ და ალბათ, მძაფრადაც გრძნობენ სიყვარულს.... შემოდგომა მათი სეზონია–მეთქი, გულში ვფიქრობ. მოხუცებულობის... დამჭკნარი სხეულის... სიკვდილის მოახლოებით გამოწვეული შიშით.... აი, ჭადრებს ჩაუარეს. ხმელი ფოთლების წვიმა სევდის მომგვრელი ხდება მათთვისაც. წამით მოწყენილები შესცქერიან ერთმანეთს და სწრაფი ნაბიჯით ცდილობენ გაასწრონ იმ საშინელ სცენას, რომელიც მათ ცხოვრებაშიც, სულ მალე განმეორდება...

არ მიყვარს შემოდგომა და ალბათ, ვერც ვერასდროს გავუგებ მათ, ვინც ამ სეზონში ესთეტიკას ხედავს... მე მხოლოდ წვიმა მიყვარს და არა ფიქრი დასასრულზე....

აი, პატარა ბავშვი, ზურგჩანთით... ფეხის ბაკუნით რომ მიაბიჯებს... თითქოს ჩამესმის კიდეც მისი ტერფების და გასრესილი ფოთლების ხრაშუნის ხმა. ჩემი ქუჩა დროებითი სასაფლაო ხდება... და მჯერა, მხოლოდ მე მესმის ფოთლების ძახილი... მათი სევდაც. „უსულო“ არსებები სიცოცხლეს ემშვიდობებიან, არაფრობაში იკარგებიან და უმისამართოდ ქრებიან...  მტკივა... მტკივა მათი წარმავლობა...

... შემოდგომა? მოხუცებულობის, დამჭკნარი სხეულის, სიკვდილის და მოწყენის სეზონი... სეზონი, ხანდახან თბილად მყოფს ცივ ამინდში, შენს დასასრულზეც რომ დაგაფიქრებს.

***

საკმაოდ ცხელა. პრინციპში, ტიპური ივლისის დღეა. აი, ქუჩაში გასვლა რომ დაგეზარება კაცს, ისეთი...

ივლისის მზე არავის ინდობს. გამვლელები, ოფლში გაწურულები, უიმედოდ თავის ქნევით ცდილობენ სულ მცირე ჩრდილის ნახვას, თავი რომ დააღწიონ მზის სულსშემხუთველ მარწუხებს.

მე და ჩემი და ბაზარს ვეძებთ. ჰო, ვეძებთ, იმიტომ რომ ოჯახისგან განებივრებულებმა არაფერი ვიცით, არადა გოგოები გქვია.

დახლთან ვჩერდებით.

დილიდან ატამი უნდა სალოს. შემაწუხა, ჰოდა წამოვედით.

ატამი არცთუ კარგ ფორმაშია, მაგრამ ვხვდები, გაჩერების მიზეზი სულ სხვაა... ბერიკაცის სათნო თვალები.

-        2ლარში 3 კილოს მოგცემთო,-  გვიღიმის მოხუცი და ჩემი დაც საფულის ძებნას იწყებს.

მე მოხუცს მივჩერებივარ. ის ისეთი სუფთაა, ალალი და სათნო. თეთრი წვერი ალბათ მოუცლელობის შედეგია.

ატამს წონის. ხელები საკმაოდ დანაოჭებია.

ვგიჟდები ასეთ ხალხზე... თავისი პატიოსანი შრომით მოპოვებულ ლუკმას რომ ჭამენ მადლიანად, ყოველ საღამოს, აი მაშინ, ოჯახში დაღლილ-დაქანცულები რომ მივლენ და ბედნიერებაგამკრთალი თვალებით იუწყებიან, ცოტაოდენი შემოსავალი დაგვრჩა დღევანდლიდანო. ისინი ყველაზე სუფთები არიან. სულით სუფთები. ალალები... დაუნანებლადაც გამოაყოლებენ 1, 2 ან უფრო მეტ პროდუქტს პარკში, რომელსაც შეიძლება ზიზღით უწვდიდე, რადგან მათი ვიზუალი არ გაკმაყოფილებს. შენ ქალაქელი ხარ, უბრალოდ რაღაც გინდება და მაშინვე გარბიხარ, „სოფლის ნობათი“ რომ შეიძინო და მერე შენს მეგობრებს, „მაღალი საზოგადოების წევრებს“ შესთავაზო, რადგან ისინიც შენნაირები არიან, რადგან იმათი კაპრიზებიც შენსას ემთხვევა...

მოხუცი ატამს ალაგებს  და ვხვდები, ხილი იმაზე მეტია, ვიდრე უნდა იყოს. მე ასე მწამს, ყველა გლეხკაცი ერთნაირია.

ერთნაირი, ალალი და სუფთა.

ჩემი და პარკს ართმევს, მადლობას უხდის და ბედნიერი ღიმილით ემშვიდობება. მოხუცს უფრო მეტად უხარია, რადგან სახლში მომლოდინე შვილიშვილებს ერთ საღამოს მაინც აჩუქებს ბედნიერებას. ბედნიერება კი უბრალოა -  შოკოლადი, რომელიც მათ ასე აკლიათ.

ივლისის პირველი დღე იყო, თითქოს არაფრით გამორჩეული, ატმისთვის ვიყავით გამოსულები ქალაქში.